Köşeye sıkışmış gibiyim.
Etrafımda ki insanlar bir şeyler olsun diyor.
Benden bir cevap bekliyor.
Bense dudaklarımı kıpırdatacak kadar dahi gücümün olmadığını hissediyorum.
Cevap vermek için konuşmaya gücüm yok ama düşüncelerimi hiç konuşmadan dinleyecek birine anlatmaya ihtiyacım vardı, yazarak rahatlayacağımı düşündüm.
Şimdiyse klavye elimde ama nereden başlayacağımı bilmiyorum.
Yarını görmek, yarına ulaşmak nasip olursa, yarından sonrasının nasıl ilerleyeceğini de bilmiyorum.
Bilmezlikler içinde kaybolmuş olabilirim.
İç sesimi susturmayı hiç bu kadar çok istememiştim.
Acilen kendime kavuşmak istiyorum.
En büyük duam önce sağlık, mutluluk ve selamet.
Hem ülkemize, hem kendime, hem kendimize....
Türk Dik Kurumu çok fazla kullanılmayan öz çekim kelimesi için yeni bir öneri sunmuş.
GÖRÇEK.
Türkçemizin ne kadar değerli olduğu tartışmaya kapalı bir konu.
Fakat telefonu ele alınca, hadi bir selfie çekinelim demek daha kolay.
Hadi bir öz çekim yapalım, demek güzel.
Ama bir görçek aynı hissi uyandırmıyor.
Aksine..
Bana nedense Melih Gökçek'i hatırlatıyor :)
Aslında öneriler arasında "ön çekim" de varmış.
Keşke onu öne sürselermiş.
Ön çekim kulağa daha hoş geliyor.
Neyse esas Obama'nın bu fotoğrafını görünce beni bir gülme alıyor ki sormayın :)))
Amcalarım, kuzenlerim, bilumum akrabalarım tam bir facebook bağımlısı adayı olduklarında facebook hesabımı kapatmıştım.
Bayramdan bayrama görüşebildiğimiz insanlarla, hatta hiç görüşemediğimiz, yolumuza çıksa -aa merhaba diyecekken yolunu değiştiren ve yüzünü çeviren arkadaşlarımızın listemizde var olması ne saçma değil mi...
Yanlış anlaşılmasın.
Arkadaşlarımı ve akrabalarımı çok seviyorum sadece sosyal medyanın onlara veya bana kattığı samimiyetsizliği sevmiyorum.
Öncelikle bana kendimi özel hissettirmiyor.
İnsan sıfatına yakışan en güzel duygulardan biridir samimiyet.
Bana vefasız olduğumu söyleyen, aramadığımdan, sormadığımdan yakınan insanların samimiyetsizliğini de sevmiyorum.
Mekke de Vahşi adında bir köleye..
Bir gün efendileri, zengin olmak istemez misin? ey Vahşi diye gelirler.
Vahşi; canım dışında ne isterseniz kabul, der.
Kölenin sahipleri ondan Hz. Hamza'yı öldürmelerini ister.
Savaşlara zırhsız giden cesur Hz. Hamza'ya Vahşi'nin mızrağından çıkan bir ok saplanır.
Uhud savaşında Efendimiz (s.a.v)'in amcası Hz. Hamza şehit olur.
Gün gelir, zaman geçer...
Efendimiz (s.a.v) inen üç ayet delili ile Vahşi'yi Müslümanlığa davet eder.
Vahşi Taif'de Müslüman olur.
Peygamber Efendimiz (s.a.v)'in kapısına gelir.
Şehadet etmeye geldim, şahitlik et.
Beni yıldızlarından say der..
Peygamber Efendimiz (s.a.v) cevap verir...
Gel ama şöyle sesin uzaktan gelse...
Gözlerimiz gözlerimizi uzaktan deyse...
Sonrasında Resulullah (S.A.V) vefat edecekti…
Mescit öksüz, Mescit yetim, Mescit sahipsizdi sanki, Hazreti Vahşi söz vermişti ya yaklaşamıyordu mescide Sanki Resulullah (S.A.V) hep oradaydı.
Ve bir gündü…
Hazreti Vahşi mescit arkasındadır, Yine üzgün, Gözleri yaşlı, Özlüyordu çünkü Dokunamamıştı Resullah'a (S.A.V) ya…
Ve o dem bir ses yükseliyordu Vahşiii…! Ne bekliyorsun? Mescit seni bekler, Gir artık mescide, Sanki zaman durmuştu, Sanki mekan yok olmuştu, Vahşi huzurdaydı..
Sonra Vahşi'nin halini anlatan bu eser hasıl olur...
Taş bassın yerime dedi gönlüne.. Emri olur başım gözüm üstüne.. Bakmasın demiş birdaha yüzüme.. Emri olur inansın bu sözüme.. Almasın demiş adımı diline.. Vay ben ölem atsın toprak üstüme..
Vahşinin imtihanı da böyleymiş.. diyebiliyoruz ama ne nasip, ne nasipsizlik değil mi...
.jpg)
